قصه ها

قصه ها قصه ها قصه ها... قصه ها همیشه یه جایی شروع میشن و اصولا باید یه جایی هم تموم بشن اما انگار نمیشن. انگار قصه ها همیشه ادامه دارن. ادمها عوض میشن و میرن و میان اما قصه ها هنوز همون قصه ها هستن.

وقتی قصه ادمها رو میخونم، قصه ادمهای معمولی رو، میبینم چقدر شبیه هم هستن و چقدر در ادامه همدیگه... 

شاید فکر کنیم با مردن، قصه ادمها تموم میشه اما اینجور نیست. مثل قصه دخترک بیست و هفت ساله ما که چند ماه پیش باید تو سرای باقی تموم میشد اما نشد. قصه اش هنوز ادامه داره و ادمهای دیگه دارن میان تو قصه.

ادمهایی که قصه ادمهای دیگه رو ادامه میدن گاهی فرزندان اونها هستند گاهی دوستان یا خانواده یا یه اشنای دور. اما گاهی هم میشه که ادمهایی که قصه همو ادامه میدن هزاران کیلومتر از هم فاصله دارن و هر کدام تو دنیای متفاوتی زندگی میکنن و شاید هرگز اسم هاشون هم به گوش همدیگه نخورده باشه یا حتی اصلا ندونن که  یه جایی که یه همچین ادمی داره توش زندگی میکنه وجود داشته باشه.

گاهی فکر میکنم من ادامه قصه کی هستم. شاید قصه اون دختری که دویست ساله پیش تو اسپانیا پدر کشیشش رو ترک کرد و بهش گفت که به خدای اون ایمان نداره و در نهایت راهبه شد. یا اون دختری که هفتاد سال پیش تو امریکای جنوبی با اروزی سفر بزرگ شد و هرگز پاش رو از شهرش بیرون نذاشت. یا نه اصلا شاید قصه من ادامه قصه اون زن معترض عرب باشه که به جرم توهین به مقدسات اعدام شد. 

شاید من باید ادامه قصه هر کدام از اینها رو زندگی کنم تا بالاخره یه روزی یه دختر دست از ایمانش بکشد، یا دور دنیا رو سفر کند یا بالاخره بتونه بت مقدسات رو بشکند. 

نمیدانم ادامه من، فرزندم باشه یا یه ادمی که هرگز نمیشناسم اما اینو فهمیدم که در نهایت قصه ها یکی است. اما هنوز نمیدانم که ایا روزی میاد که قصه ها تموم بشن؟ شاید با تموم شدن خورشید و اسمان و شاید هم نه، شاید اینم خودش بخشی از قصه ها باشه.