مرگ مال همسایه نیست

دارم فکر میکنم زندگی مون قراره چطوری بشه... آینده خیلی مبهمه این روزها . البته که همیشه مبهم بوده اما هرگز اینقدر مرگ رو چشم تو چشم با خودمون و عزیزانمون حس نکرده بودیم. مرگ نه فقط بابت کرونا که بابت فقر، نداری، قحطی، خشم ادمها به هم، نبودن دلرهمی و همون چیزهایی که بخشی از قانون بقاست. یه جورهایی قانون جنگل. این روزها دیگه مرگ ماله همسایه نیست. خیلی مجلسی اومده همخونه شده باهامون. الان که اینقدر دارم زل زل تو چشماش نگاه میکنم واقعا نمیدونم ازش میترسم یا نه... مثل وقتهایی که قراره از یه سرسره خیلی بلند، اونقدر بلند که نمیبینیم انتهاش کجاس بپریم، اول تو صف میایستیم تا نفرات جلویی بپرند و هی نگاه میکنیم ببینیم میتونیم ببینیم اخر سرسره هنوز زنده و سرپا هستند یا تو مسیر پرت شدند یه جای دیگه. خب هر چی سرک میکشیم هیچی نمیبینیم. بعد هی نوبتمون نزدیکتر میشه و ضربان قلبمون هم بالاتر میره و هی یه نفر یه نفر عقب میریم که به این ترس غلبه کنیم اما میبینیم نه فایده نداره باید پرید. اون لحظه ای که جلوی شیب سرسره میایستیم و به پایین نگاه میکنیم اون لحظه حس خیلی عجیبی داره اما چون نفرات عقبی تو صف هستند نمیشه زیاد معطل کرد باید پرید و یه لحظه همه چیز تموم میشه. فاصله ی اون هیجان ناب تا انتهاش چیزی نیست که درست تو خاطر ادم بمونه. اما برای همیشه اون هیجان بالای سرسره رو به یاد خواهیم داشت. حس میکنم زندگی مون هم همینه. تمام لحظات عمر یه طرف، اون حس لحظه آخر یه طرف. حس روبرو شدن با یه جهان جدید.... هر وقت به این لحظه فکر میکنم آرزو میکنم کاش اینقدر زندگی مون با حس گناه آلوده نبود. حس گناه از خود گناه آزار دهنده تره. اینکه من فکر کنم الان که از این سرسره بپرم قراره عذاب بشم لحظات وحشتناکی خواهد بود اون لحظات اخر. اما اگر این حس نبود هیجان دلپذیری خواهد بود. البته که هیجانی غم انگیز.

اخرین باری که خواب مرگم رو دیدم برخلاف همیشه حسرت زیادی رو حس کردم. حسرت لذت هایی که هنوز تجربه شون نکردم، تجربه هایی که هنوز بهشون امیدوار بودم و بچم... 

الان یادم اومد زمانی که تصمیم به بچه دار شدن گرفتم یکی از اولین نگرانی هام این بود که با وجود بچه دیگه مرگ اون هیجان رو برام نخواهد داشت. چون فکر بچه از ذهنم بیرون نخواهد رفت. و الان میبینم دقیقا همینه. فکر مرگم با بچه عجین شده. با اینکه یقین دارم بچه منم بدون مادر به زندگی ادامه خواهد داد. 

فقط فرقی که تجربه حس مرگ این روزها با قبل داره اینه که حالا میدونیم اگر مرگی برای من باشه قطعا یکی از اطرافیانم رو هم درگیر میکنه و این زجری کشنده داره. 

اما واقعا زندگی قراره به کجا برسه. تاریخ نشون داده که این اتفاق ها قبلا هم رخ دادند و عده زیادی ادم از بین رفتند و کم کم بعد مدت شاید طولانی همه چیز عادی شده . در واقع زندگی داره جریان طبیعی خودشو طی میکنه و اصلا مهم نیست چندتا از ماها تو ادامه این جریان حضور داریم. 

شاید واقعا ما چیزی جز مهره های یه بازی نباشیم. حیف که این بازی برای مهره ها لذت بخش است. چقدر دلم برای مهره های بازی سوخت اگر لذت ببرند اما هیچ اراده ای برا آن نداشته باشند. 

نمیدانم هیچ نمیدانم. از جز به کل فکر میکنم یه جور است از کل به جز فکر میکنم جور دیگر.

هزار بار گفته ام تو فکر نکن اما به خرجش نمیرود. عجب از این ذهن پریشان و یاغی